اولین برخورد من با دشت لار   یادمه اولین باری که پامو گذاشتم توی دشت لار، انگار وارد یه دنیای دیگه شدم! هواش اونقدر تمیز بود که احساس می‌کردم دارم با هر نفس، زندگی رو وارد ریه‌هام می‌کنم. دورتادور رو

همون جایی که می‌تونه ذهن تورو از هرچیزی رها کنه، مثل صدای یه رودخونه که از دل کوهای بلند جریان پیاده کرده ، یا جنگلی که از لابه لای درختاش نور رد شده و خورده به مورچه های روی زمین

اوایل بهار بود که تصمیم گرفتیم بریم دشت دریاسر. هنوز تو راه بودم که با خودم فکر می‌کردم: “خب، یه دشتِ دیگه، کلی گل و سبزه، چیزی که تو عکسا دیدیم!” ولی وقتی از ماشین پیاده شدم، دنیای دیگه‌ای بود